روی قبرم بنویسید کبوتر شد و رفت
                                                     

زیر باران غزلی خواند ، دلش تر شد و رفت

چه تفاوت که چه خورده است غم دل یا سم

                                                             
آنقدر غرق جنون بود که پر پر شد و رفت

روز میلاد  ، همان روز که عاشق شده بود

                                                                
مرگ با لحظه ی میلاد برابر شد و رفت

او کسی بود که از غرق شدن می ترسید

                                                                     
عاقبت روی تن ابر شناور شد و رفت

هر غروب از دل خورشید گذر خواهد کرد

دختری ساده که یک روز کبوتر شد و رفت

همه میگویند هوس بد است وقتی اسم هوس را می اورم با تعجب نگاهم میکنند ولی من

هوس هایم را دوس دارم هوس با تو بودن هوس غرق شدن در اغوش تو هوس بوسیدن

لب های تو هوس عطر تن تو و هزاران هوس دیگر من با این همه هوس ذره ای هم

احساس گناه نمی کنم برایم مهم نیست دیگران چه فکری می کنند دیگر چه فرقی می

کند من عاشق تو ام تو عاشق من و هر دو عاشق هوسهای   

یکدیگر...

شکسته و پر بسته کنج قفس نشسته بودو نگاهي به آسمون آبي،

به چه مي انديشيد به فردا يا به آزادي

غم در چشمانش همچو برقي بيرون مي زد ,

به چه نگاه مي کرد به آسمان آبي يا بالاتر

کنج قفس تنهايي خويش همه را از خود رانده بود و تک و تنها

نشسته بودبه چه نگاه مي کرد اين چنين نگران به دنبال چه بود

سکوت تنهاييش را فقط با نگاهي مي شکست

آري اين عشق بود که سکوتش را مي شکست

وناله تنهايي از کنج قفس بيرون مي زد

این روزها حسـﮯ دارم آمیختـﮧ با دلتنگـﮯ. . .

بازوانـﮯ مـﮯخواهم ڪـﮧ تنگ در برم گیرداما نـﮧ هر بازوانـﮯ ! تنها...

حصار آغوش" تو " . 

ایـــن لحظه هــا

تنــــم یــه آغــوش گرم می خواهــــد با طـــعم عشــق نه هوس....... ..

... ایــن لحظـــه هــا

لبــانم رطوبــت لبــهایی را می خواهـــد با طعم محبت نه شهوت...... ......

این لحظــه ها

گیسوانـــم نوازش دستی را می خواهــد با طعم ناز نه نیـــاز... ....

تنی می خواهم که روحــــم را ارضـــا کند نه جســـمم را

آری تو راست می گویی آسمان مال من است پنجره ، فکر ، هوا ، عشق ، زمین ، مال من

است

اما سهراب تو قضاوت کن بر دل سنگ زمین جای من است

من نمی دانم که چرا این مردم ، دانه های دلشان پیدا نیست.

صبر کن ای سهراب

قایقت جا دارد?

...من هم از همهمه ی داغ زمین بیزارم

به پیش چشم من تا چشم یاری میکند دریاست

                               چراغ ساحل اسودگی ها در افق پیداست

دراین ساحل که من افتاده ام خاموش

                                                                 غمم دریا دلم تنهاست...

وجودم بسته در زنجیر خونین تعلق هاست

                                  خروش موج با من می کند نجوا

که هرکس دل به دریا زد رهایی یافت...

که هرکس دل به دریازد رهایی یافت...

                                 مرا ان دل که برساحل زنم نیست

ز پا این بند خونین برکنم نیست

                                 امید انکه جان خسته ام را

به ان نادیده ساحل افکنم نیست

من

مرا که میشناسی؟!


خودمم...


کسی شبیه هیچکس!


کمی که لابه لای نوشته هایم بگردی پیدایم میکنی...


شبیه شعرهایم هستم،


شاد، گاهی غمگین، مهربان، صبور، کمی هم بهانه گیر


اگر نوشته هایم را بیابی منم همان حوالی ام...


شبیه باران پاییزی؛


از فاصله ها دور


و به عشق نزدیک...!

من در بتکده ی ساخته ی ذهن خویش...

هســـــتم حریص!

با آنکه می دانم چیزی عایدم

نمیشود جز هیـــچ و هیــــــچ...!

تو والاتر از آنی

نمی دانم آنچه دانی

مســــــکینی بیش نیستم

تنهـــــا تـو....

آری......!

تنهــــا تو میدانی کیســـتم

پس ای فراتر از زمــان و مــــکان

لا اقل تو برایـــم بمـــــان

مرا از خود نران

چون هســـــتم مثال بی کســــان

مثال ره گمـــــکردگان....

بی تو ندارم نشـــان....!

ادمی دررنج غربت رنگ باخت،بسکه تنها امدوتنهاگذشت

                     خاطرماروی ارامش ندید،عمرما چون موج بر دریا گذشت

                                   درســـــخـــن بــــــودم شــبـی با آینه:

                            گفتم ان شادی چه شد؟

                                                       گـــــــــــفتا گـــــــــــذشـــــــــتــــ

                        گفتم ان لبخند مستی بخش کو؟

                                         گـفـت خـوابـی بـــــود وچـون رویـا گـــــذشت

من ماهي ام  و  صيد شدم از دل دريا

تنها غم من، محنت دوريست ، خدايا

در حسرت  دريايم  و  در جام  گرفتار

زندان من اين حوض بلوريست خدايا

درساحل امروزقایقی دارم جنسش زاوهام مرغوب فردا  طوفان قلندرمیوزد امشب بی بادبان گشته تقدیردنیا

دلم گرفته و به کنج این شب بی مهتاب و خاموش

تکیه زده است.

نه ستاره ها ، که همیشه مهربان بودند

و نه ماه ، با آن مهتابی زیبا

امشب نمی توانند پاسخگوی گونه های خیس من باشند.
 

نمیشه دل به هر کس دادنمیشه از نفس افتاد

 پرنده با پر بسته نمیشه از قفس آزاد

نمیشه شب به شب خوابید فقط کابوس وحشت دید

 نمیشه در سکوت خود صدای گریه رو نشنید

 نمیشه غرق در غم بود ولی از گریه رو گردوند

 نمیشه تا ته آواز فقط از ترس فردا خوند

گلوی ساز دلتنگی پر از فریاد خاموشه

دوباره سر بده هق هق بذار دست صدا روشه

نمیشه دل به هرکس داد نمیشه دل به هرکس بست

نمیشه رفت و راهی شد رسید اما به یک بن بست

 چه رسم ناهماهنگی, همیشه رسم تقدیره

نمیشه بود و عاشق بود واسه عاشق شدن دیره